“Leven, niks aan te doen”, aldus Kees Hin, een van onze meest eigenzinnige filmmakers, die de wereld ziet als een toneelstuk. Aan de hand van schoenen uit de oorlog en talloze filmrollen bespreekt hij zijn beweegredenen met Barbara den Uyl. Film is voor hem vooral een poging mensen te leren kennen.
Vijftig jaar geleden maakte Kees Hin (1936) zijn eerste documentaire. Sindsdien heeft hij zich ontpopt als een van Nederlands meest productieve filmmakers met een groot en vooral karakteristiek oeuvre, waarin de grens tussen documentaire en fictie, poëzie en theater menigmaal vervaagt. Altijd gaat het over mensen, en over de wonderbaarlijke grilligheid van het leven. Ontmoetingen, noemt hij het eenvoudigweg. Deze keer is hij zelf onderwerp van zo’n ontmoeting.
Filmmaker Barbara den Uyl leerde destijds veel van een workshop die ze volgde bij Hin. Nu zoekt ze hem op in zijn werkkamer en gaat ze met hem naar het depot van EYE in Vijfhuizen, waar Hins filmrollen liggen opgeslagen. Aan de hand van treffende fragmenten – van speels tot aangrijpend – zet Hin uiteen hoe hij werkt. Hoe hij de glimlach van zijn vrienden filmde, hoe de oorlog zijn geweten vormde en hoe film voor hem een beetje goochelen is. Blijf trouw aan je verbeelding, dan kom je volgens hem een heel eind. (bron: IFFR)