Meditatief en liefdevol verslag van enkele uren uit het leven van Juan Carlos Godoy, een legende van de Argentijnse tangozang – de maestro is achter in de tachtig maar nog immer zeer actief. Onontkoombaar ook een ode aan Buenos Aires, van de maker van het fraaie De Groote Postweg.
‘Dit wordt wel een stille film, of niet?’, vraagt Juan Carlos Godoy aan het begin van Hoy como ayer. De camera is dan al bijna tien minuten op hem gericht, en tot dan toe is er nog geen woord gesproken. Rustig volgt regisseur Bernie IJdis de voorbereidingen van de 87-jarige tangozanger, die zich zoals vrijwel iedere dag opmaakt voor een optreden in een bar in zijn woonplaats Buenos Aires.
Wanneer Godoy zich heeft geïnstalleerd achter de microfoon, wordt duidelijk hoezeer hij de kunst van het zingen nog altijd meester is. Tango’s die hij waarschijnlijk al duizend maal gezongen heeft, brengt hij met grote overtuigingskracht.
Na zijn vorige films Jalan Raya Pos (De Groote Postweg) en Riviera Hotel wilde IJdis graag een film maken zonder financiële ondersteuning, en zonder het lange wachten dat daarmee gepaard gaat. Hoy como ayer werd in zeer korte tijd voorbereid en opgenomen, in alle vrijheid. Het resultaat is een authentiek, liefdevol en delicaat portret van de oude maestro Godoy – en van zijn stad Buenos Aires, waar de tango nog altijd volop leeft.
Geselecteerd voor IFFR 2011.
Met Hoy Como Ayer, een van de hoogtepunten van het festival (helaas vertoond buiten de competitie) slaagt Bernie IJdis erin om iets te doen wat heel moeilijk is in film: hij registreert de stiltes en de rust van het alledaagse leven, van kleine details die in werkelijkheid heel veelzeggend zijn. Hoy Como Ayer is een portret van de tango-zanger Juan Carlos Godoy (87), die wordt gevolgd op een doordeweekse avond. We zien hoe hij zich tot in de puntjes aankleedt, in de auto zit en aankomt bij het restaurant waar hij voor de zoveelste keer zijn vaste repertoire zingt, en daarna weer naar huis rijdt. Met lange sequenties en een vaste camera heeft IJdis een grootse, contemplatieve film gemaakt, die – door de zorgvuldige decoupage – met weinig woorden heel veel zegt over de tango – die “trieste gedachte die zich laat dansen”, aldus Leopoldo Maréchal – en over Godoy, die lijkt te schommelen tussen herinnering en ironie. – Benoît Hické
