Crepuscule

Crepuscule is een mooi oud woord voor schemering. Of misschien zelfs iets meer dan schemering; de tijd dat de schemering overgaat in de nacht. Daarom zal de film in zwart/wit zijn omdat alleen zwart/wit toegang lijkt te hebben tot dat wat aan het duister vooraf gaat.

In de film valt het duister over een jonge vrouw. Of beter gezegd: een meisje. Een zwijgzaam, lenig en mooi meisje. We mogen haar zien. Helemaal zien als ze haar lichaam verkent voor de spiegel. Moedig gespeeld door de hier ontdekte Nellie Benner.

Ze komt gesloten en in zichzelf gekeerd de stad en de film binnen. De film zit daarbij het meisje dicht op de huid. Alleen met de camera kent het meisje geen schaamte. Ze toont zich. Ze danst. Stript in feite.

Ze heeft een baantje bij een benzinestation en niemand lijkt daar iets bijzonders in haar te zien. Ze blijft zwijgen. Toch wordt ze opgemerkt door een oudere man waar een stad nu eenmaal vol van lijkt te zijn. Het kost acteur Titus Muizelaar weinig moeite het onheilspellende van die man over te brengen. Ook hij heeft geen woorden nodig.

Uiteindelijk wordt de schemering duisterder. De fraaie jazzy muziek (van Pierre Bastien) dreigender en de stad verontrustender. Het meisje speelt met een pistool en dan zijn we uiteraard bij Godard, maar daar wilde de film al vanaf het begin zijn. Vooral film zijn. (Gertjan Zuilhof)

De wereldpremière van Crepuscule vond plaats op het International Film Festival Rotterdam 2009 en was vanaf 2 april in de bioscoop te zien.